Παιδί- Μενέλαος Λουντέμης

 Οταν η νυχτα πεφτει σιγαλα

απλώνοντας ανάλαφρα τα μαύρα χρωματά  της

σε πρόσωπα σε ζώα και σε πράγματα

τότε σαν από αντίδραση 

σαν από νεανική εκκεντρικότητα 

ή αδυσώπητη προσωπική ανάγκη

ξυπνάει ο νους το πνεύμα κι η ψυχή μου

ανάβουν και καίγονται σιωπηλά 

στο ακούραστο καμίνι της σκέψης μου

οι γνώσεις οι εμπειρίες κι οι παραστάσεις 

'ολης της προηγούμενης ζωής μου

Κι όπως στέκομαι ολόρθος

γερμένος απαλά στο περβάζι του ανοιχτού παράθυρου

που κλείνει στις τεσσερις γραμμές του

ένα κομματι γης κι ενα κομμάτι έναστρου ουρανού

φαντάζω μέσα στην  νύχτα 

και σε όποιον προσεκτικά κοιτάξει

με δίμετρη ολοφλόγιστη πασχαλινή λαμπάδα

Μα αντίθετα απο τις πασχαλιάτικες γιορταστικές λαμπαδες

που όσο το άσπρο λίπος τους με βιάση αναλώνουν

τόσο πιο γρήγορα το τέλος τους θα βρούνε

κι η λάμψη τους αλοίμονο θα σβήσει

εγω 

όσο πιο έντονη την φλόγα μου κρατάω

ταίζοντάς την άφοβα 

με γνώσεις εμπειρίες παραστάσεις

τόσο το τέλος μου καθυστερώ

το θάνατο στην μνήμη των συντρόφων μου αποφεύγω 

τόσο εγω αγγίζω την αθανασία

ως άξιος εραστής της αιωννιότητας 

ως άνθρωπος ουσιαστικά πνευματικός-ΝΒ