Ανήκω στη σφαίρα του μεσημεριάτικου ήλιου
Ανοίγω την πόρτα
σας χαμογελώ
Απλώνετε τα χέρια
με αγκαλιαζετε
Μα αδειανό πουκάμισο κι εγω
Μια "Ελένη"
Ξεγλιστράω από την στιβαρή πραγματικότητα
Το απατηλό χέρι της ύλης
Τα βέλη της τιμωρίας που Μενέλαοι κι Αγαμέμνονες
τα τραχειά πρόσωπα της εξουσίας
εξακοντίζουν χειρονομώντας
άπειροελάχιστοι κόκκοι σκόνης
μπρος στην απεραντοσύνη
των αιθέρων μου
Λάμψε Ήλιε μου
καταγέλαστοι οι ηγεμόνες
μπρος την αθανασία της Υπαρξης
Το μεσημέρι
- Νικολόπουλος Βασίλης Θ.
ΥΓ. Τελειώνοντας το ποίημα αναρωτήθηκα γιατί σε ενα νιτσεικής πνοής ποίημα να παρεισφρήσουν σεφερικά στοιχεία....Ψανχοντάς το έπεσα πάνω στην εμβριθέστατη μελέτη του φιλόλογου-συγγραφέα Δ. Βλάχου "Συναντήσεις/ Σεφέρης – Νίτσε – Χάιντεγκερ".
Κοίτα να δεις πως η μη συνειδητή γραφή επιβεβαιώνει την επιστήμη!
