"Ο Διγενής Ακρίτας" του Κωστή Παλαμά......και οι τρεις Χάροντες!

Καβάλλα πάει ο Χάροντας
το Διγενή στον 'Αδη,
κι άλλους μαζί... Κλαίει, δέρνεται
τ' ανθρώπινο κοπάδι.

Και τους κρατεί στου αλόγου του
δεμένους τα καπούλια,
της λεβεντιάς τον άνεμο,
της ομορφιάς την πούλια.

Και σα να μην τον πάτησε
στου Χάρου το ποδάρι,
ο Ακρίτας μόνο ατάραχα
                                                                                     κοιτάει τον καβαλλάρη!

- Ο Ακρίτας είμαι, Χάροντα,
δεν περνώ με τα χρόνια.
Μ’ άγγιξες και δε μ’ ένοιωσες
στα μαρμαρένια αλώνια;

Είμ’ εγώ η ακατάλυτη
ψυχή των Σαλαμίνων.
Στην Εφτάλοφην έφερα
το σπαθί των Ελλήνων.

Δε χάνομαι στα Τάρταρα,
μονάχα ξαποσταίνω.
Στη ζωή ξαναφαίνομαι
και λαούς ανασταίνω! –


...."κλαίει (από τα δακρυγόνα) και δέρνεται (από τη ΔΝΤ-μπατσοκρατία) το ανθρώπινο κοπάδι" μα ο (παππούς) Ακρίτας που "δεν περνά με τα χρόνια" είναι εκεί και  μας υπενθυμίζει:
"Δεν χάνομαι στα Τάρταρα μονάχα ξαποσταίνω.
Στη ζωή ξαναφαίνομαι και λαούς ανασταίνω!"