Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

" Η κατασκευή υπηκόων" του Ε. Α. Ράουτερ........για να παραμείνουμε "αγανακτισμένοι" πολίτες!

Πως κατασκευάζεται μια γνώμη σε ένα κεφάλι.
Στο σχολείο κατασκευάζονται άνθρωποι. Η διαδικασία της κατασκευής ανθρώπων λέγεται εκπαίδευση. Η οικογένεια, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, το θέατρο, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες, τα βιβλία και τα πλακάτ είναι σχολεία με την ευρύτερη έννοια. Για την κατασκευή πραγμάτων χρησιμοποιούνται εργαλεία. Το εργαλείο με το οποίο κατασκευάζονται άνθρωποι είναι η πληροφορία.
Οι νόμοι φτιάχνονται από ανθρώπους. Κανείς δεν φτιάχνει ένα νόμο που να στρέφεται εναντίον του. Αν κάποιος δεν είναι πλουσιότερος από τους άλλους, δεν του περνάει από το μυαλό η σκέψη να πει «Ου κλέψεις».
Όταν οι πρώτοι άνθρωποι πλούτισαν αρκετά ώστε να μπορέσουν να συγκροτήσουν μια συμμορία για την καταπίεση και την εκμετάλλευση των άλλων γεννήθηκε αυτό που ονομάζουμε σήμερα κράτος.
Το κράτος είναι η μετεξέλιξη μιας συμμορίας από μπράβους. Οι νόμοι είναι η μετεξέλιξη ενός καταλόγου με τις επιθυμίες των πλούσιων δουλοκτητών.
Το κράτος διευκολύνεται στη διακυβέρνηση αυτού του νέου είδους υπηκόων χάρη σε δύο εξελίξεις: η πρώτη είναι.....

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος" του Τάσου Λειβαδίτη.......πρέπει να αρνηθείς την βραδινή ξεκούραση στο καναπέ σου!

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο,

να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις

γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

"Μόνο ένα σπασμένο κεφάλι".......γιατί η πρώτη μορφή βίας είναι πολιτική!

Σπασμένα κεφάλια από ΜΑΤ
Σπασμένα κεφάλια από αυτοκτονίες
Σπασμένα κεφάλια μιας "ξαφνικής" δυστυχίας
Σπασμένα κεφάλια ανασφάλιστων
Σπασμένα κεφάλια ανέργων
Σπασμένα κεφάλια υπαλλήλων
Σπασμένα κεφάλια άστεγων
Σπασμένα κεφάλια διαδηλωτών
Σπασμένα κεφάλια εργαζομένων
Σπασμένα κεφάλια αγροτών
Σπασμένα κεφάλια νεόπτωχων
Σπασμένα κεφάλια απεργών
Σπασμένα κεφάλια χρεοκοπημένων
Σπασμένα κεφάλια ασθενών
Σπασμένα κεφάλια φορτηγατζήδων
Σπασμένα κεφάλια εμπόρων
Σπασμένα κεφάλια μεταναστών
Σπασμένα κεφάλια συμβασιούχων
Σπασμένα κεφάλια λιμενεργατών
Σπασμένα κεφάλια συνταξιούχων
Σπασμένα κεφάλια κατοίκων
Σπασμένα κεφάλια νέων
Σπασμένα κεφάλια φοιτητών
Σπασμένα κεφάλια συζύγων
Σπασμένα κεφάλια παιδιών...

Σπασμένα κεφάλια λαών.

Σπασμένα κεφάλια "καθυστέρησης"
Σπασμένα κεφάλια "εθνικής σωτηρίας"…
Σπασμένα κεφάλια προπάντων μιας "απαραίτητης (δημοσιονομικης) πειθαρχίας".

Σπασμένα κεφάλια υποκριτών!

...που "καταδικάζουν τη βία" που οι ίδιοι εξαπέλυσαν στο σώμα της κοινωνίας
και ξεχνάνε ότι στη σειρά των "σπασμένων κεφαλιών"
κάθε κεφάλι, δεν είναι τίποτα περισσότερο….
Μόνο ένα σπασμένο κεφάλι!- Νικολόπουλος Βασίλης

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

"Βιολέτες για μια εποχή" του Τάσου Λειβαδίτη.....και το πραγματικό δίλημμα: Ποίηση ή Βαρβαρότητα;

   "Κι άξαφνα έγινε μια παράξενη ησυχία, όπως όταν κατεβάζεις την κουρτίνα για μια πράξη ανομολόγητη- στάθηκα στη μέση της κάμαρας και κοίταξα όλο το ανεκπλήρωτο της ζωής μου,
   μόλις είχα γυρίσει νικημένος, ζέστανα λίγο φαί στη γκαζιέρα, φόρεσα και το παλιό γιλέκο του παππού, κρύωνα, στο συρτάρι σωρός τα κιτρινισμένα γράμματα σαν ένα ιδιόκτητο κοιμητήρι.
Κι όμως υπήρξαμε κάποτε βασιλιάδες του πρωινού και το βράδυ αιχμαλωτίζαμε το άπειρο στ αδέξια λόγια της προσευχής μας κι ύστερα, καθώς μεγαλώναμε, εκείνες οι μυστηριώδεις φιλίες σε τόσα βράδια λησμονιάς, με ποιους;  άγνωστο, πράγματα ανεξήγητα που είναι αδύνατο να γίνουν παρελθόν  και στέκουν εκει σαν αίνιγμα ( όταν είχαμε τη νεότητα ήμασταν πολύ νέοι για να επωφεληθούμε) - κι ίσως, σκέφτομαι, απο κει να ξεκίνησε ο θάνατος: απ το όνειρο κάποιου που δεν του φτανε ο κόσμος...." - από το ποίημα "Ταξίδι Χωρίς Τέλος".

 Η αξία ενος πολιτισμού κρίνεται απο τη θεση που δίνει στη φωνή των  ποιητών...Δεν έχουν οι βάρβαροι θρησκεία; δεν εχουν τεχνολογία;....Οι βάρβαροι δεν έχουν ποίηση.
Και κανένα  δίλημμα ("σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" κλπ) δεν μπορεί να τεθεί αν πρώτα δεν απαντήσουμε στο ουσιαστικό ερώτημα: Ποίηση ή Βαρβαρότητα;
Ελένη Π.