Υπέροχος καιρός βαραίνει τη συνείδησή μουΣύννεφα μαύρα πυκνά ρίχνουν στάλες τις ενοχές μου
Ποτίζει η πλάση στην αγωνία μου.
Σκοτεινά ρυάκια οι θλίψεις τρέχουν χειμαρρώδεις προς τη θάλασσα
Λάσπες, χαμόσπιτα, ξεριζωμένοι βράχοι, τοίχοι σαθροί....
Στρόβιλοι οι αιθέρες γκρεμίζουν.
Θα καθαρίσει ξανά.
Σαν λάμψει ο νεογέννητος Ικαρος θα φορέσει τα φτερά της ματαιοδοξίας μου
Και με χαρά παιδική θα σκiάσει τον Ηλιο
Πριν το νήμα η νιότη του κόψει....
